RECENSIES

De Jantjes

Buurtschap speelt Jantjes met lef en talent 7-9-2014 - 21:20 uur
Artikel uit De Gelderlander van 20 september 1996 't Buurtschap speelt Jantjes met lef en talent Door JOS VAN DILLEN Toneelvereniging 't Buurtschap heeft lef en talent. Ze durft het niet alleen om aan bekende, veeleisende stukken op het repertoire te nemen, ze kan het ook. Vorig jaar voerden de Sindenaren met veel succes “Het dagboek van Anne Frank” op. Dit keer had zij gekozen voor de vrolijker, maar zeker niet minder veeleisende klassieker “De Jantjes”. Het verhaal van dit matrozenstuk, dat iedereen wel eens op de planken of op de televisie gezien heeft, kan in enkele woorden worden samengevat: drie zeelui in een uitzichtloze positie verlaten hun geliefde Amsterdam om in Nederlands-Indië te gaan dienen. Daar is de situatie voor hen al niet beter, maar als ze naar zes jaar weer in de Jordaan terugkeren, wacht hen toch een zeker happy end. Voor de ruim tweehonderd toeschouwers in het Buurtschapshuis brachten eenentwintig acteurs de door Herman Bouber geschreven verwikkelingen op het toneel. Dat deden ze zeer overtuigend, maar daarmee waren ze er niet. Op het kleine podium moest ook nog door vrijwel het hele ensemble gedanst worden. Het moet heel wat hoofdbrekens gekost hebben om dit zo wonderwel te laten slagen. Daarnaast kent deze klassieker de evergreens als “Wordt nooit verliefd” en “Als je huilt ben je een stakker”, die met veel verve gezongen werden. Een compliment in deze moet gaan naar Richard Klompenhouwer die als de koloniaal de Blauwe met een brok in zijn keel bezong wat hij in Holland achterliet. Ook als acteur sprong Klompenhouwer er uit: Hij liet de Blauwe in tweeënhalf uur zeer geloofwaardig veranderen van een vrolijke Frans in een wrak dat wegteert in de tropen. Ook de beide decorontwerpers Henk Tolkamp en Ciska Wynia verdienen een compliment omdat ze vier schitterende decors ontwierpen, zoals een bewegende boot aan de kade toen de matrozen afscheid namen. Maar juist deze decors maakten het de spelers ook erg moeilijk. Het changeren kostte zoveel tijd dat sommigen als ze na twintig minuten weer op moesten, alleen door te schmieren weer in hun rol konden komen. Wanneer ook dit vlekje wordt weggewerkt, zullen de leden van 't Buurtschap bij hun volgende voorstellingen op 10 en 18 oktober helemaal als professionals overkomen!

Buurtschap speelt Jantjes met lef en talent

7-9-2014 - 21:20 uur

Artikel uit De Gelderlander van 20 september 1996
't Buurtschap speelt Jantjes met lef en talent
Door JOS VAN DILLEN

Toneelvereniging 't Buurtschap heeft lef en talent. Ze durft het niet alleen om aan bekende, veeleisende stukken op het repertoire te nemen, ze kan het ook. Vorig jaar voerden de Sindenaren met veel succes “Het dagboek van Anne Frank” op.
Dit keer had zij gekozen voor de vrolijker, maar zeker niet minder veeleisende klassieker “De Jantjes”.
Het verhaal van dit matrozenstuk, dat iedereen wel eens op de planken of op de televisie gezien heeft, kan in enkele woorden worden samengevat: drie zeelui in een uitzichtloze positie verlaten hun geliefde Amsterdam om in Nederlands-Indië te gaan dienen.
Daar is de situatie voor hen al niet beter, maar als ze naar zes jaar weer in de Jordaan terugkeren, wacht hen toch een zeker happy end.
Voor de ruim tweehonderd toeschouwers in het Buurtschapshuis brachten eenentwintig acteurs de door Herman Bouber geschreven verwikkelingen op het toneel.
Dat deden ze zeer overtuigend, maar daarmee waren ze er niet. Op het kleine podium moest ook nog door vrijwel het hele ensemble gedanst worden. Het moet heel wat hoofdbrekens gekost hebben om dit zo wonderwel te laten slagen. Daarnaast kent deze klassieker de evergreens als “Wordt nooit verliefd” en “Als je huilt ben je een stakker”, die met veel verve gezongen werden.
Een compliment in deze moet gaan naar Richard Klompenhouwer die als de koloniaal de Blauwe met een brok in zijn keel bezong wat hij in Holland achterliet.
Ook als acteur sprong Klompenhouwer er uit: Hij liet de Blauwe in tweeënhalf uur zeer geloofwaardig veranderen van een vrolijke Frans in een wrak dat wegteert in de tropen.
Ook de beide decorontwerpers Henk Tolkamp en Ciska Wynia verdienen een compliment omdat ze vier schitterende decors ontwierpen, zoals een bewegende boot aan de kade toen de matrozen afscheid namen. Maar juist deze decors maakten het de spelers ook erg moeilijk. Het changeren kostte zoveel tijd dat sommigen als ze na twintig minuten weer op moesten, alleen door te schmieren weer in hun rol konden komen.
Wanneer ook dit vlekje wordt weggewerkt, zullen de leden van 't Buurtschap bij hun volgende voorstellingen op 10 en 18 oktober helemaal als professionals overkomen!

Lach en traan bij Sinderense Jantjes 7-9-2014 - 13:54 uur
Artikel uit Gelders Dagblad van 11 oktober 1996 Lach en traan bij Sinderense Jantjes Door PETER AANSORGH SINDEREN- Hoe kun je bitterheid beter relativeren dan het te verpakken in een grap. Tragiek bestaat al langer dan het woord zelf. En wat is er nou lekkerder dan gniffelen om andermans ellende. Drama in een mop, drama in een lied of drama in een volkstoneelstuk. En dat heet dan een verhaal met een lach en een traan. Van dergelijke tekstboekjes zijn er dertien in een dozijn. Maar de enige échte (en een van de allermooiste) is het matrozen/kolonialenstuk De Jantjes van Herman Bouber, Margie Morris en Louis Davids uit de jaren twintig. Amateurtoneelvereniging 't Buurtschap uit Sinderen bracht het sappige, kleurrijke Jordaanverhaal in het voorjaar al vier keer met denderend succes op de planken. Maar daarmee was de kous niet af. Het publiek schreeuwde massaal om een herhaling. En kreeg die gelukkig. Gisteravond werd De Jantjes onder regie van Bernard Prange voor de vijfde maal opgevoerd, en wéér zat het Buurtschapshuis bomvol. Zang, dans en (in gein verpakt) leed. Veel humor dus. En échte mannen natuurlij, en wulpse vrouwen, en roddel ('…….. dat is toch wat he? Met die miskraam van…..'). Doorgaans halen amateur-gezelschappen met een tekstboek als dat van De Jantjes een probleem in huis. Het stuk is groot en zeer bewerkelijk. Spelers moeten kunnen zingen en zangers moeten kunnen acteren. Het decor moet tot in detail worden aangepast aan de twintiger jaren, en de Jordaanse tongval moet worden aangeleerd. Maar 't Buurtschap zou het 't Buurtschap niet zijn als ze een dergelijke klus niet aandurfden. En bewees de Sinderense toneelclub in het verleden ('Anne Frank') al niet voldoende lef en talent in huis te hebben? Het café van Tante Piet bijvoorbeeld straalde zoveel warme nostalgische aantrekkelijkheid dat je er zo een 'hassebassie' in zou willen drinken. En misschien wel twéé. Of meer. Want via De Jantjes suggereert het verhaal dat sores en misère ook toen al werden weggespoeld met alcohol. Armoede, bitterheid, verdriet, dergelijke dingen maken voor velen de fles tot grootste 'vriend'. En dan de liefdes. Of beter gezegd de verloren liefdes. En nog erger: de onbereikbare liefdes. 'Geniet van de mannen. Geniet van de drank. Maar word nooit verliefd want dan ben je verloren', zegt de tekst in een scène uit het verhaal. En de zaal genoot om de in vrolijke franje verpakte (herkenbare) levenskwellingen. Maar uiteraard was het, zij het zijdelings, ook genieten van het schitterende toneelbeeld. De Jantjes in vijf bedrijven en na ieder bedrijf een ander decor. 't Buurtschap bezorgde haar fans met de reprise van de beroemde klassieker een onvergetelijke avond. 'Jij bent niet mooi, je bent geen knappe vrouw. Je nagels zijn voortdurend in de rouw. Toch zou ik jou nooit willen ruilen, omdat ik zoveel van je hou-hou-ou….' Vanavond is het stuk in het Sinderense Buurtschapshuis nog een keer te zien, en vrijdag 18 oktober wordt het gespeeld in het Aaltsense activiteitencentrum De Pol.

Lach en traan bij Sinderense Jantjes

7-9-2014 - 13:54 uur

Artikel uit Gelders Dagblad van 11 oktober 1996
Lach en traan bij Sinderense Jantjes
Door PETER AANSORGH

SINDEREN- Hoe kun je bitterheid beter relativeren dan het te verpakken in een grap. Tragiek bestaat al langer dan het woord zelf. En wat is er nou lekkerder dan gniffelen om andermans ellende. Drama in een mop, drama in een lied of drama in een volkstoneelstuk. En dat heet dan een verhaal met een lach en een traan. Van dergelijke tekstboekjes zijn er dertien in een dozijn. Maar de enige échte (en een van de allermooiste) is het matrozen/kolonialenstuk De Jantjes van Herman Bouber, Margie Morris en Louis Davids uit de jaren twintig.

Amateurtoneelvereniging 't Buurtschap uit Sinderen bracht het sappige, kleurrijke Jordaanverhaal in het voorjaar al vier keer met denderend succes op de planken. Maar daarmee was de kous niet af. Het publiek schreeuwde massaal om een herhaling. En kreeg die gelukkig. Gisteravond werd De Jantjes onder regie van Bernard Prange voor de vijfde maal opgevoerd, en wéér zat het Buurtschapshuis bomvol. Zang, dans en (in gein verpakt) leed. Veel humor dus. En échte mannen natuurlij, en wulpse vrouwen, en roddel ('…….. dat is toch wat he? Met die miskraam van…..').
Doorgaans halen amateur-gezelschappen met een tekstboek als dat van De Jantjes een probleem in huis. Het stuk is groot en zeer bewerkelijk. Spelers moeten kunnen zingen en zangers moeten kunnen acteren. Het decor moet tot in detail worden aangepast aan de twintiger jaren, en de Jordaanse tongval moet worden aangeleerd. Maar 't Buurtschap zou het 't Buurtschap niet zijn als ze een dergelijke klus niet aandurfden. En bewees de Sinderense toneelclub in het verleden ('Anne Frank') al niet voldoende lef en talent in huis te hebben?
Het café van Tante Piet bijvoorbeeld straalde zoveel warme nostalgische aantrekkelijkheid dat je er zo een 'hassebassie' in zou willen drinken. En misschien wel twéé. Of meer. Want via De Jantjes suggereert het verhaal dat sores en misère ook toen al werden weggespoeld met alcohol. Armoede, bitterheid, verdriet, dergelijke dingen maken voor velen de fles tot grootste 'vriend'.
En dan de liefdes. Of beter gezegd de verloren liefdes. En nog erger: de onbereikbare liefdes. 'Geniet van de mannen. Geniet van de drank. Maar word nooit verliefd want dan ben je verloren', zegt de tekst in een scène uit het verhaal.
En de zaal genoot om de in vrolijke franje verpakte (herkenbare) levenskwellingen. Maar uiteraard was het, zij het zijdelings, ook genieten van het schitterende toneelbeeld. De Jantjes in vijf bedrijven en na ieder bedrijf een ander decor. 't Buurtschap bezorgde haar fans met de reprise van de beroemde klassieker een onvergetelijke avond. 'Jij bent niet mooi, je bent geen knappe vrouw. Je nagels zijn voortdurend in de rouw. Toch zou ik jou nooit willen ruilen, omdat ik zoveel van je hou-hou-ou….'
Vanavond is het stuk in het Sinderense Buurtschapshuis nog een keer te zien, en vrijdag 18 oktober wordt het gespeeld in het Aaltsense activiteitencentrum De Pol.

Triomf voor De Jantjes in De Pol 7-9-2014 - 13:53 uur
Artikel uit De Gelderlander van 19 oktober 1996 Triomf voor De Jantjes in De Pol Door JOHAN ARDESCH Zelden zal de Culturele Kring Aalten de grote zaal van De Pol zo bomvol gezien hebben als gisteravond. De Sinderense toneelvereniging heeft in het recente verleden zeer hoge ogen gegooid bij het Aaltense publiek. Dat was bijvoorbeeld het geval met “Het dagboek van Anne Frank”. De verwachtingen van het bekende Amsterdamse volksstuk De Jantjes waren daardoor weer in hoge mate gewekt. Het liep allerminst op een teleurstelling uit, want 't Buurtschap had er ontzettend veel werk van gemaakt. Het kon niet anders of het stuk wekte herinneringen aan voorstellingen door het Amsterdams Volkstoneel, waaraan bekende namen verbonden waren als die van Herman Bouber en Louis en Heintje Davids, van Fien de la Mar en Beppie Nooy, maar ook van Johnny Jordaan, Carry Tefsen en zelfs van Ramses Shaffy. En nu vierden ze gisteravond dus in de Achterhoek grote triomfen. Zoals bekend speelt De Jantjes in ongeveer 1920 in de Amsterdamse Jordaan. De oorlog is afgelopen, soldaat en matroos mochten weer naar huis. Dus ook de Jantjes. Echter, de koloniën hadden krijgsmacht nodig en daar waren dezelfde Jantjes al gauw weer voor bestemd. In deze sfeer van liefde en tranen, van sentiment en gekijf, van armoede en dronkenschap, maar ook van onvervalste Jordanese saamhorigheid ontwikkelde zich het spel. Sinderen had er werk van gemaakt. Fraaie decors bepaalden de sfeer meteen al. Sinderen had geen aanloop of warming-up nodig, de toneelvereniging stak meteen van wal in een echte Jordaanse ambiance: een café-interieur met veel donkerbruin als op oude foto's, waarmee de oude tijd van tussen de beide wereld-oorlogen gemakkelijk in het geheugen werd teruggeroepen. Wat er ontbrak, dat was het typische Jordanese taaltje. Het ging als met de Amsterdammer, die Achterhoeks plat wilde praten, maar de fijne kneepjes ervan maar niet te pakken kon krijgen. Zo leverden de mensen uit Sinderen niet meer dan een slap aftreksel van dat echte Amsterdams, dat Carry Tefsen zo voortreffelijk deed horen als Mien Dobbelsteen in 'Zeg es AAA”. Wel waren er de kostelijke liedjes als “Word nooit verliefd”, “Draaie, anders dan ga je”, “De westertoren” of “In de Jordaan”. Ook waren er de bekende types als Blonde Greet, Na Druppel, tante Piet en ome Gerrit. Dat was meer dan genoeg om een glimlach om dat ouderwetse kostelijke stukje Amsterdams leven te voorschijn te toveren.

Triomf voor De Jantjes in De Pol

7-9-2014 - 13:53 uur

Artikel uit De Gelderlander van 19 oktober 1996
Triomf voor De Jantjes in De Pol
Door JOHAN ARDESCH

Zelden zal de Culturele Kring Aalten de grote zaal van De Pol zo bomvol gezien hebben als gisteravond. De Sinderense toneelvereniging heeft in het recente verleden zeer hoge ogen gegooid bij het Aaltense publiek. Dat was bijvoorbeeld het geval met “Het dagboek van Anne Frank”. De verwachtingen van het bekende Amsterdamse volksstuk De Jantjes waren daardoor weer in hoge mate gewekt. Het liep allerminst op een teleurstelling uit, want 't Buurtschap had er ontzettend veel werk van gemaakt.

Het kon niet anders of het stuk wekte herinneringen aan voorstellingen door het Amsterdams Volkstoneel, waaraan bekende namen verbonden waren als die van Herman Bouber en Louis en Heintje Davids, van Fien de la Mar en Beppie Nooy, maar ook van Johnny Jordaan, Carry Tefsen en zelfs van Ramses Shaffy. En nu vierden ze gisteravond dus in de Achterhoek grote triomfen. Zoals bekend speelt De Jantjes in ongeveer 1920 in de Amsterdamse Jordaan. De oorlog is afgelopen, soldaat en matroos mochten weer naar huis. Dus ook de Jantjes. Echter, de koloniën hadden krijgsmacht nodig en daar waren dezelfde Jantjes al gauw weer voor bestemd. In deze sfeer van liefde en tranen, van sentiment en gekijf, van armoede en dronkenschap, maar ook van onvervalste Jordanese saamhorigheid ontwikkelde zich het spel. Sinderen had er werk van gemaakt. Fraaie decors bepaalden de sfeer meteen al. Sinderen had geen aanloop of warming-up nodig, de toneelvereniging stak meteen van wal in een echte Jordaanse ambiance: een café-interieur met veel donkerbruin als op oude foto's, waarmee de oude tijd van tussen de beide wereld-oorlogen gemakkelijk in het geheugen werd teruggeroepen.

Wat er ontbrak, dat was het typische Jordanese taaltje. Het ging als met de Amsterdammer, die Achterhoeks plat wilde praten, maar de fijne kneepjes ervan maar niet te pakken kon krijgen.
Zo leverden de mensen uit Sinderen niet meer dan een slap aftreksel van dat echte Amsterdams, dat Carry Tefsen zo voortreffelijk deed horen als Mien Dobbelsteen in 'Zeg es AAA”.
Wel waren er de kostelijke liedjes als “Word nooit verliefd”, “Draaie, anders dan ga je”, “De westertoren” of “In de Jordaan”.
Ook waren er de bekende types als Blonde Greet, Na Druppel, tante Piet en ome Gerrit. Dat was meer dan genoeg om een glimlach om dat ouderwetse kostelijke stukje Amsterdams leven te voorschijn te toveren.

Recensies > De Jantjes > Recensies

RECENSIES

De Jantjes

NIEUWS